Odwiedzając wiele razy Półwysep Howth, nie mieliśmy bladego pojęcia, że znajduje się tam Muzeum Transportu. Choć same Muzeum znaleźliśmy w internecie dość szybko, w rzeczywistości mieliśmy małe problemy, gdyż do Muzeum prowadzi tylko jedna strzałka, umieszczona przy jezdni, którą niesłychanie łatwo minąć.
Od stacji Dart trzeba podejść pod górkę, minąć zabytkowo bramę i tuż przed Zamkiem, w której znajduje się Szkoła Gotowania, należy skręcić w prawo.
Na końcu uliczki znajduje się charakterystyczna alejka, przy której praktycznie już znajduje się samo Muzeum.
Na prawo od alejki znajdują się hangary Muzeum.
Na pierwszy rzut oka może niezbyt zachęcające, ale wewnątrz znajdują się prawdziwe perełki automobilizmu. Ponieważ zaczyna kropić, bez zastanowienia wchodzimy do środka...
W Muzeum wita nas przemiły Starszy Pan. Kupujemy u niego bilety, które kosztują tylko 3.50 € od osoby. Bileciki trzymane są w specjalnym, oryginalnym podajniku, który kiedyś był stałym elementem towarzyszącym kierowcy tramwaju lub autobusu...
Niestety, odstępy pomiędzy poszczególnymi eksponatami są bardzo małe, co strasznie utrudnia wykonanie dobrych zdjęć. Muzeum bowiem, choć Narodowe, wiele funduszy od Rządu nie dostaje a koszty utrzymania a w szczególności odrestaurowania zabytków są ogromne.
Tuż przy wejściu znajduje się Wóz Strażacki z roku 1938 firmy Dennis Metz, produkującej wozy strażackie od lat 1923. Wóz ten jeździł po Irlandii w latach 1950 - 1955. Ciężarówka posiada drabinę o długości 30 metrów, pracowała w Cork i od roku 1952-go została przeznaczona jako jednostka zapasowa, używana tylko w wyjątkowych sytuacjach.
Aby podnieść drabinę, strażacy po dwóch stronach mieli koła zamachowe i używając rąk ustawiali drabinę na żądaną wysokość. Odpowiedni zaczep blokował kąt nachylenia i drabinę ręcznie wysuwano do przodu...
Cała ekipa strażacka siedziała na drugim, tylnym siedzeniu. W tamtych czasach nie istniały pasy bezpieczeństwa, wiec jeśli ktoś dobrze się nie trzymał, to podczas zakrętu po prostu wypadał...
Deska rozdzielcza kierowcy jest genialna w swej prostocie.
Nie istniały komputery pokładowe, jak dzisiaj.
To co na prawdę było potrzebne, było w zasięgu ręki...
Oczywiście silnik uruchamiany był w tamtych czasach za pomocą korby...
Wiele czasu poświęcono aby odrestaurować każdy szczegół tej ciężarówki, która jeździła kiedyś po Cork...
W Muzeum Transportu możemy zobaczyć jeden z pierwszych, produkowanych na świecie, wozów strażackich. Prawdziwą perełką okazuje się eksponat, który gasił pożary w latach 1883.
To jeden, ogólnie mówiąc, zbiornik wodny, umieszczony na drewnianych kołach ciągnionych przez dwa konie a całość potrafiła ważyć około tony...
W razie pożaru, strażacy stawali po obu stronach wozu i na przemian unosili i opuszczali ramię pompy. Dzięki takim ruchom, pompa która znajdowała się wewnątrz pojazdu, wytwarzała ciśnienie potrzebne do "wypchnięcia" wody. Dziś wiadomo tylko, że w ten sposób można było w ciągu jednej minuty, wytłoczyć prawie czterysta litrów wody.
Jeden taki wóz strażacki obsługiwało 30 mężczyzn.
Wraz z technicznym postępem wozy takie jak ten, zostały powoli wypierane.
A dzisiaj w Muzeum, na spokojnie możemy obejrzeć wszystkie detale takiego wozu, które na co dzień w latach XVIII wieku było używane na całym świecie.
Muzeum Transportu to nie tylko wozy strażackie. Możemy obejrzeć tu również pojazdy widziane na co dzień na ulicach Irlandii w latach ubiegłych. Jednym z fajniejszych okazów jest sam traktor rolniczy. Niestety ciężko dokładnie obejrzeć ten eksponat, gdyż ustawiony jest koło ściany oraz zastawiony jest innymi wozami. To niestety cena małej kubatury muzeum...
Byłem ciekaw jak wyglądało pomieszczenie dla kierowcy i byłem zdumiony jej wielkością.
Jednakże kierowca, dzięki zbyt wielkiemu oddaleniu szyb, miał ograniczony widok, a metalowe siedzisko, bez żadnej amortyzacji, musiało znacznie pogorszyć kierowanie takim pojazdem.
Cały kokpit zbudowany został z drewna, co wiązało się przede wszystkim z niższymi kosztami produkcji...
Następnym okazem do obejrzenia jest " Latająca Świnia".
Tak dublińczycy określali samochód do czyszczenia kanalizacji miejskiej.
Pierwsze modele zaczęto używać w Dublinie w latach 30-tych XX wieku. Początkowo były malowane na zielono i nie posiadały bocznych drzwi. Auta te, choć tak brzydko nazwane, ratowały mieszkańców przed powodzią po ulewnych deszczach, których w Irlandii przecież nie brakuje.
Innym okazem jest unikatowy wóz strażacki z lat 1955. Pod ukrytą nazwą Dennis - ukrywa się fabryka, która specjalizowała się w produkcji wozów strażackich, aż do roku 1965.
Natomiast Dennis F8 to najbardziej udana jednostka tej firmy.
W Dublinie w latach 1957 testowano tylko trzy takie jednostki. Powszechnie znana była jako typ Ulster, gdyż władze Irlandii Północnej zakupiły aż 150 takich jednostek. Charakteryzowały się długowiecznością, 30 lat używania to nie mało, ale przede wszystkim tym, że były małe i wąskie, przez co mogły dostać się praktycznie wszędzie.
Kabina kierowcy charakteryzowała się prostotą. Nie komfort jazdy był tutaj najważniejszy....
Prawdziwą perełką Muzeum Transportu jest tramwaj No.9.
Linia ta została zamknięta w 1959 roku, która prowadziła na wzgórza Howth, na samą wysokość 365 metrów nad poziomem morza. Niestety linia ta, pomimo swej atrakcyjności, nigdy nie zanotowała dochodów. Tramwaj jest o tyle ciekawy, że zewnętrzny kadłub zbudowany jest z drewna tekowego.
Pierwsze egzemplarze były bardzo wywrotne, gdyż punkt ciężkości był umieszczony zbyt wysoko, jednakże z czasem poprawiono taki stan rzeczy. W dniu dzisiejszym wewnątrz trwają prace remontowe, ale latem pojazd wyciągany jest na zewnątrz Muzeum i można go oglądać od środka.
Dwa egzemplarze trafiły do Muzeów w Belfaście i Londynu.
Ostatni a zarazem trzeci, trafił właśnie tutaj, gdzie restaurowano go 14 lat. Bowiem tuż przed zamknięciem linii znalazło się sporo kolekcjonerów pamiątek i tramwaj po prostu okradziono i przy okazji zdewastowano.
Osobiście byliśmy zaskoczeni wysokością pojazdu.
Tramwaj numer 9 zabierał na dolne piętro 32-óch pasażerów, na górne natomiast 41.
Oczywiście znalazły się tutaj wozy militarne. Jednym z nich jest Unimog 2269ZC.
Służył w Irlandii Północnej do roku 1984.
Konstrukcja dla mnie bardzo niezrozumiała. Pojazd mógł zabrać do 5 osób, które przebywały w niezbyt komfortowych warunkach. Siedziska jeszcze nie zrekonstruowane, być może z braku funduszy lub Muzeum jest w trakcie poszukiwania oryginalnych siedzeń.
Szczególnie kierujący musiał mieć małe problemy, po powiedzmy dwugodzinnej jeździe...
Tuż obok stoi inny wojskowy pojazd.
To Landsverk ZC 5838, pojazd używany był w Irlandii w latach 1939 - 1989 w celach konwojowych i treningowych. Wieżyczka posiadała karabin maszynowy.
Następnym zabytkowym wozem strażackim jest Dennis Metz używany w Irlandii w latach 1955 - 1992. To już solidna konstrukcja przeznaczenia do gaszenia pożarów z wysokości.
Pojazd miał swoją bazę na Tara Street w Centrum Dublina. Z uwagą patrzyliśmy na poszczególne elementy wozu, tym bardziej, że zazwyczaj pieszy nie ma szans na oglądanie szczegółów takiego pojazdu, pędzącego do pożaru lub akcji ratowniczej.
W dawnych czasach na drogach Irlandii jeździły pojazdy zwane Klinikami Zwierząt.
Specjalnie dostosowane ciężarówki miały w tylnej części mini gabinety zabiegowe.
Musiałem zajrzeć do środka i niestety troszkę się rozczarowałem: wnętrze pojazdu było zaśmiecone. Dowiedzieliśmy się, że samochód podarowała do Muzeum prywatna osoba i był to jedyny ocalały egzemplarz w Irlandii. Teraz było bardzo ciężko o oryginalne części tym bardziej, że tematycznie związane są z weterynarią....
Ciężarówka posiadała troje drzwi: dla kierowcy, pasażera oraz doktora w tylnej części pojazdu...
Z ciekawością obejrzeliśmy samochód wojskowy, budowany w latach 1940 - 1968.
Do złudzenia przypominał kształtem dzisiejsze amerykańskie Humvee.
No może nie sam przód auta, ale tył coś z nich ma.
Pojazd posiadał trzy osie, a więc był pojazdem o sześciu kołach. Wnętrze, choć niedoskonałe, posiadało sporo miejsca. Takim autem mogło podróżować sześciu żołnierzy a dodatkowo z tyłu pojazdu mieli małą pakę na wojskowe narzędzia.
Zastanawia tylko sens umieszczenia z przodu tak małej szyby.
Strażacki wóz Wallingford to mobilne cacuszko. W latach 1948 sporo jeździło takich wozów po ulicach Dublina. Moim zdaniem ciężarówka przepiękna.
W ciężarówce tej uderza prostota poszczególnych części. Wyjątkowym pomysłem były pedały sprzęgła, gazu i hamulca, gdzie ten ostatni był położony znacznie niżej od pozostałych. Miało to w teorii przyspieszyć, w razie konieczności hamowanie. Niestety zdjęcie nieostre, za co przepraszam.
Tablica z najważniejszymi wskaźnikami kierowcy została elegancko wkomponowana w drewnianą tablicę rozdzielczą. Hamulec ręczny posiadał metalowe zabezpieczenie i był umieszczony, tak jak dzisiaj, po lewej stronie kierowcy.
Pasażer kierowcy w czasie jechania na akcję, również wykonywał odpowiedzialne czynności. Używał dzwonu do informowania uczestników ruchu o zbliżaniu się pojazdu uprzywilejowanego.
Z czasem, gdy zaczęto używać elektrycznych syren, dzwon stał się jednym z symboli wozu strażackiego.
Reflektor umożliwiał oświetlenie zadymionego obszaru, aby ułatwić pracę przebywającym na drabinie strażakom. Nieodłączny element pojazdów strażackich w latach 1900 - 1955.
Jednym słowem ciężarówka jest przepiękna...
Innym również pięknym pojazdem w Muzeum jest tramwaj linii 253.
Jeden z pierwszych elektrycznych tramwai na ulicach Dublina, począwszy od roku 1901, gdy oficjalnie pożegnano się z końmi użytymi jako jednostki napędowe.
Akurat ten unikat możemy obejrzeć od środka. Motorniczy miał stały kontakt z pasażerami. Tuż nad jego głową istnieją schody prowadzące na górne pomieszczenia.
Na dolnych pomieszczeniach istniało 14 podwójnych siedzisk, ładnie oprawionych w materiał obiciowy. Mieściło się na nich około 30-u pasażerów.
Na górnym pokładzie jeszcze brak siedzisk. Jednakże możemy sobie wyobrazić, że było bardzo podobnie wyglądające jak dolny poziom. Pasażerowie narzekać nie mogli...
Schody prowadzące na dół, były karkołomne, lecz nie inaczej wyglądają schody w dzisiejszych autobusach, jeżdżących po ulicach Dublina.
Obok tramwaju z linii 253 stoi tramwaj z linii 244. Również pięknie odrestaurowany.
To jeden z tramwajów, który był dostosowany do technologi elektrycznej: innymi słowy był to dawniej tramwaj który ciągnęły konie. Prace nad odrestaurowaniem naczepy trwały 10 lat i wykonywane były dzięki wolontariuszom.
Prace wciąż jednak trwają, sprawiając wiele radości tym, którzy poświęcają swój czas.
Zostały do zrobienia tylko elementy kosmetyczne wewnątrz pojazdu. Już teraz w oknach widać firanki stosowane na tych liniach od czasów powstania linii.
A oto tak wyglądało odnalezienie tegoż wozu oraz poszczególne etapy odrestaurowania:
Nie sposób wymienić wszystkich pojazdów znajdujących się w Muzeum Transportu.
Możemy zobaczyć ich znacznie więcej, takich jak: dawny powóz dostawcy chleba z wczesnych lat XIX wieku...
...możemy zobaczyć i dotknąć dostawczą ciężarówkę dowożącą do Pubów i lokali Guinness'a...
...czy ciężarówkę dostawczą z Droghedy...
...czy też autobusy kurujące na liniach do Howth.
I wiele innych, które specjalnie pominąłem, aby nie pokazać wszystkiego a przez to zachęcić Was do odwiedzenia tego miejsca.
Niestety Muzeum Transportu czynne jest tylko w Soboty i Niedziele, w bardzo krótkim odstępie czasu: Od godziny 14.00 do 17.00.
Czemu tak krótko? Brak pracowników i okrojone koszty, jednakże warto je odwiedzić!
Oficjalna strona internetowa Muzeum:
http://www.nationaltransportmuseum.org/
Myślę, że Starszy Pan ucieszy się na widok większej ilości turystów...
Film:
Od stacji Dart trzeba podejść pod górkę, minąć zabytkowo bramę i tuż przed Zamkiem, w której znajduje się Szkoła Gotowania, należy skręcić w prawo.
Na pierwszy rzut oka może niezbyt zachęcające, ale wewnątrz znajdują się prawdziwe perełki automobilizmu. Ponieważ zaczyna kropić, bez zastanowienia wchodzimy do środka...
Tuż przy wejściu znajduje się Wóz Strażacki z roku 1938 firmy Dennis Metz, produkującej wozy strażackie od lat 1923. Wóz ten jeździł po Irlandii w latach 1950 - 1955. Ciężarówka posiada drabinę o długości 30 metrów, pracowała w Cork i od roku 1952-go została przeznaczona jako jednostka zapasowa, używana tylko w wyjątkowych sytuacjach.
Nie istniały komputery pokładowe, jak dzisiaj.
To co na prawdę było potrzebne, było w zasięgu ręki...
Wiele czasu poświęcono aby odrestaurować każdy szczegół tej ciężarówki, która jeździła kiedyś po Cork...
To jeden, ogólnie mówiąc, zbiornik wodny, umieszczony na drewnianych kołach ciągnionych przez dwa konie a całość potrafiła ważyć około tony...
Wraz z technicznym postępem wozy takie jak ten, zostały powoli wypierane.
A dzisiaj w Muzeum, na spokojnie możemy obejrzeć wszystkie detale takiego wozu, które na co dzień w latach XVIII wieku było używane na całym świecie.
Jednakże kierowca, dzięki zbyt wielkiemu oddaleniu szyb, miał ograniczony widok, a metalowe siedzisko, bez żadnej amortyzacji, musiało znacznie pogorszyć kierowanie takim pojazdem.
Cały kokpit zbudowany został z drewna, co wiązało się przede wszystkim z niższymi kosztami produkcji...
Tak dublińczycy określali samochód do czyszczenia kanalizacji miejskiej.
Natomiast Dennis F8 to najbardziej udana jednostka tej firmy.
Linia ta została zamknięta w 1959 roku, która prowadziła na wzgórza Howth, na samą wysokość 365 metrów nad poziomem morza. Niestety linia ta, pomimo swej atrakcyjności, nigdy nie zanotowała dochodów. Tramwaj jest o tyle ciekawy, że zewnętrzny kadłub zbudowany jest z drewna tekowego.
Ostatni a zarazem trzeci, trafił właśnie tutaj, gdzie restaurowano go 14 lat. Bowiem tuż przed zamknięciem linii znalazło się sporo kolekcjonerów pamiątek i tramwaj po prostu okradziono i przy okazji zdewastowano.
Tramwaj numer 9 zabierał na dolne piętro 32-óch pasażerów, na górne natomiast 41.
Służył w Irlandii Północnej do roku 1984.
To Landsverk ZC 5838, pojazd używany był w Irlandii w latach 1939 - 1989 w celach konwojowych i treningowych. Wieżyczka posiadała karabin maszynowy.
Musiałem zajrzeć do środka i niestety troszkę się rozczarowałem: wnętrze pojazdu było zaśmiecone. Dowiedzieliśmy się, że samochód podarowała do Muzeum prywatna osoba i był to jedyny ocalały egzemplarz w Irlandii. Teraz było bardzo ciężko o oryginalne części tym bardziej, że tematycznie związane są z weterynarią....
Do złudzenia przypominał kształtem dzisiejsze amerykańskie Humvee.
Z czasem, gdy zaczęto używać elektrycznych syren, dzwon stał się jednym z symboli wozu strażackiego.
Jeden z pierwszych elektrycznych tramwai na ulicach Dublina, począwszy od roku 1901, gdy oficjalnie pożegnano się z końmi użytymi jako jednostki napędowe.
Zostały do zrobienia tylko elementy kosmetyczne wewnątrz pojazdu. Już teraz w oknach widać firanki stosowane na tych liniach od czasów powstania linii.
 |
| Zdjęcia pobrane z Oficjalnej strony internetowej Muzeum: http://www.nationaltransportmuseum.org |
Możemy zobaczyć ich znacznie więcej, takich jak: dawny powóz dostawcy chleba z wczesnych lat XIX wieku...
Niestety Muzeum Transportu czynne jest tylko w Soboty i Niedziele, w bardzo krótkim odstępie czasu: Od godziny 14.00 do 17.00.
Czemu tak krótko? Brak pracowników i okrojone koszty, jednakże warto je odwiedzić!
Oficjalna strona internetowa Muzeum:
Myślę, że Starszy Pan ucieszy się na widok większej ilości turystów...
*********************************************
Lokalizacja:
Howth, Hrabstwo Dublin, Irlandia
Koordynaty GPS:
|
53°23'11.24"N 06°04'51.34"W
|
Autor: Out and About Ireland
Tytuł: National Museum of Transport
|
INFORMACJE:
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
MAPA:
Jakkolwiek nie jestem fanem motoryzacji, to przeczytałem z zainteresowaniem. Natomiast mój towarzysz irlandzkich podróży byłby zachwycony.....I to oczywiście tylko jedno z wielu ciekawych miejsc w Howth. Nie zdążyliśmy tam być podczas ostatniej wyprawy, może następnym razem?
OdpowiedzUsuńInteresujące muzeum i ciekawe historie. Rzeczywiście krótko otwarte, jeśli tylko pogoda pozwoli to poszedłbym znowu do portu albo na klify :)
OdpowiedzUsuńteż tam byłam i miod i wino piłam :)
OdpowiedzUsuńhttp://mikasia.wordpress.com/2012/07/25/narodowe-muzeum-transportu-w-howth/
Wojtku. Piszesz o Maxie? A nic nawet nie wspominał...Też wole plenery, jednakże takie zabytki to ciekawość. Ciekawość rozwiązań technicznych, no i ta magia starych aut. Nie bez kozery mówią, że auta te mają własną duszę. Pozdrawiam bardzo gorąco...
OdpowiedzUsuńHej Piotrze. Klify na Howth są nieziemskie i cała nasza rodzina już je widziała. Trzeba się kiedyś gdzieś wybrać razem. Pozdrawiam Ciebie i Twoją żonkę oczywiście również.
OdpowiedzUsuńAh ta Mikasia... Już tam była.... :-( A sądziłem że byłem pierwszy.... Jednak nie zaskoczę weteranów.... Pozdrawiam cieplutko
OdpowiedzUsuńBardzo ciekawe miejsce, prawdziwe zabytki, super:)
OdpowiedzUsuń